𝔻𝕦𝕚𝕜𝕧𝕝𝕦𝕔𝕙𝕥

𝔻𝕦𝕚𝕜𝕧𝕝𝕦𝕔𝕙𝕥

 Theater, toneel,... ik heb er helaas niet zoveel mee. 

Als kind namen mijn ouders me wel eens mee naar een toneel in het lokaal Cultureel Centrum omdat kennissen er in speelde. Maar zelf naar een toneel gaan? Neen, dat zit er nog niet in. 

Na wat rond te surfen koos ik voor het toneel 'Duikvlucht'. Simpelweg omdat er enkele bekende acteurs in meespeelden zoals Joris Hessels en Ruth Beeckmans. Het toneelstuk dateert al van 2015 en zo ook de opnames ervan. De kwaliteit van de opnames zijn namelijk niet wat we gewend zijn anno 2020. Ik zou er niet over mogen oordelen vermits het oorspronkelijk een toneelstuk is maar toch was het een storende factor tijdens het bekijken ervan. Het geluid was heel onregelmatig en niet alle beelden waren even scherp. 

Maar goed, nu over het toneel zelf. Het toneel gaat over 4 personages die zich op één of andere manier eenzaam voelen. 

"Op een ongewone plek, op een eilandje van niets,

waar uilen 's nachts de wacht houden,

ver weg van drukte en gewoel, staat iets te gebeuren.

Een zonsverduistering?

Vier wegen kruisen er elkaar.

Vier mensen delen er lief en leed en geheimen oh zo zwaar...

Wat als een geheim zo zwaar weegt dat je het alleen niet kunt dragen?

Hoeveel weegt dat eigenlijk, een geheim? Kan je het per post versturen?

En wil je zoiets wel in je brievenbus?". 

Het toneel begon erg amusant. Je zag de toeschouwers toekomen naar een open plek ergens aan de Schelde en terwijl ze naar de locatie wandelde, liepen ze eigenlijk het toneelstuk tegemoet. Eén van de personages sprak hun toe maar je zag aan de mensen hun gezicht dat ze erg verward waren. Het duurde even vooraleer ze door hadden dat het toneelstuk eigenlijk al bezig was. Ik vond het heel grappig om te zien dat er zoveel interactie aanwezig was. 

Wat me ook erg aansprak was de locatie van het toneelstuk. Geen Cultureel Centrum zoals ik gewoon ben maar een open ruimte waar de locatie op zich, zich al dient als decor. Buiten de open plek langs de Schelde waren er ook enorme machinale constructies gebouwd. Ik was verbaasd dat deze niet enkel diende als achtergronddecor maar dat deze machines ook effectief werkten. Na het bekijken van het toneelstuk besloot ik om wat meer achtergrondinformatie op te zoeken over het theaterhuis. Wat blijkt? Studio Orka staat er namelijk, onder andere, om hun decorstukken bekend. 

"Studio ORKA is een collectief van ontwerpers en acteurs, die elkaar inspireren. Ze maken voorstellingen op originele locaties, het organisch ontstaan van verhaal en decor/setting wordt beïnvloed door de locatie. De decors zijn hun handelsmerk: ze zijn speels, poëtisch en veel meer dan louter een decor. ORKA creëert een wereld, waarbij de locatie getransformeerd wordt tot een omgeving waar spelers en publiek volledig in opgaan." bron: https://www.studio-orka.be/nl/wie-wat 

De personages vond ik vrij apart. Ze zagen er ludiek uit maar toch worstelde ze allemaal met hun eigen kwetsbaarheid. Doordat ze er wel ludiek uitzagen had ik op voorhand verwacht dat het een komisch toneelstuk ging zijn maar dat was niet helemaal het geval. Er zat wel een grote portie humor in maar toch kan je het niet bestempelen onder het genre 'comedy'. Zo heeft één van de hoofdpersonages Daniel een krop in de keel sinds het vertrek van zijn broer. De krop in zijn keel is zo groot dat hij er zelfs dreigt in te stikken wanneer hij slecht nieuws hoort. Zijn beste vriend Nico doet er dan ook alles aan om hem te beschermen. 

Het was een toneelstuk dat je kon gaan bekijken met heel het gezin maar ik zou het niet meteen aanraden aan mijn leeftijdsgenoten. Hoewel de locatie me erg aansprak en ik af en toe moest lachen, heeft het me toch niet warm gemaakt. Toch geef ik theater en toneel nog niet op. Misschien lag het genre mij gewoon niet.