𝔽𝕠𝕣 𝕊𝕒𝕞𝕒

𝔽𝕠𝕣 𝕊𝕒𝕞𝕒

Ik ga heel graag naar de bioscoop. Ik hou van de beleving op groot scherm en naar mijn mening bekijk je de film ook veel aandachtiger dan als je die gewoon thuis zou bekijken. Haast elk filmgenre weet mij wel te bekoren (behalve horror), maar op woensdag 28 oktober koos ik voor een film wat buiten mijn comfortzone lag: For Sama. Hier en daar had ik in de media al allerlei recensies en reviews over gelezen dus ik wist op voorhand al dat een vrij zware film ging zijn. Toch noem ik het niet graag een film omdat er niets van fictie aan is. Alles wat in die film gebeurt is realiteit, harde realiteit. 

Deze documentaire speelt zich af in Aleppo, 1 van de grootste steden van Syrië. Als buitenstaander krijg je eigenlijk een blik in het leven van Waad Al-Kateab en haar man Hamza die zich verzetten tegen het regime van Assad. Je krijgt een beeld van de burgeroorlog die zich op dit moment nog steeds afspeelt in Syrië. 

Het is geen typische film met een begin en een einde. Neen, het zijn echte beelden, echte mensen en echte levens die op het spel staan. Er is geen heroïsche held die hun komt redden. Ze hebben alleen elkaar.

De burgeroorlog in Syrië, daar hebben wij allemaal wel veel over gehoord en gelezen via de media maar het was pas deze documentaire die ervoor heeft gezorgd dat ik mijn ogen heb opengetrokken. Na het zien van deze beelden besef je pas in welke erbarmelijke situaties deze mensen zitten.

Toch is deze film niet voor ons gemaakt, maar voor haar oudste dochter Sama. In het midden van alle chaos wordt Sama geboren. Je zou denken dat haar ouders zouden vluchten uit deze situatie maar dat doen ze niet. Ze vinden dat hun stad hun nodig heeft en dat ze moeten blijven vechten tegen het regime. Dit is erg nobel van hun, dit is pas heroïsch. Aan het begin van de film hoor je Waad ook sorry zeggen tegen haar dochter. "Waarom breng ik jou in deze wereld, ik wil dat je begrijpt waarom ik dit doe". En met deze woorden was de toon van de film ook al meteen gezet.  "Een kind op de wereld brengen in zulke omstandigheden, is dat niet iets egoïstisch?" hoor ik mezelf denken tijdens de film. Maar wie zijn wij om zoiets te beoordelen.

Zoals ik al eerder aangaf worden er echte beelden gebruikt. Zij proberen een normaal leven te leiden maar terwijl hoor je de bommen vallen. Een jongen was met zijn jongere broer buiten aan het spelen, 2 minuten later valt er een bom... Bedekt onder het stof brengt hij zijn broertje naar het ziekenhuis. Er valt niet meer aan te doen, de jongen overlijdt. Niet veel later komt de mama eraan. Het lichaam van de jongen is al ingepakt. Zij scheurt het deken open om te kijken of het haar zoon is, ze neemt hem op en schreeuwt het uit en draagt hem zo mee naar huis. Dit is één van de hartverscheurende situaties die je ziet in de documentaire.  Verder in de documentaire zag je zelfs dat het ziekenhuis werd gebombardeerd een ziekenhuis?!? Dit deed me denken aan het boek The Hunger Games. Hier zag je ook dat President Snow een ziekenhuis bombardeert om een signaal te sturen aan de rebellen. Maar dit was slechts fictie... Hier gaat het over echte levens. Ik kan haas niet geloven hoe sterk deze mensen daar zijn om in zulke situaties toch te blijven doorgaan. 

Op woensdag 28 oktober ging ik gewoon naar de cinema, iets wat ik maandelijks doe in mijn vrijetijd. Doorgaans ga ik niet de cinemazaal buiten met het gevoel dat de film mijn leven heeft veranderd, maar For Sama heeft dit effect wel gehad. Nooit gedacht dat een film zo'n impact kon hebben op me. Ik werd niet zozeer emotioneel van de film maar vooral kwaad. Hoe kunnen deze situaties zich voordoen in 2020? Waarom kijkt heel de wereld toe, maar doen ze niks? Waad hoopt met For Sama hier verandering in te brengen, en wat hoop ik mee dat dit lukt. 

Geen enkel nieuwsbericht kan bereiken wat Waad met deze film neerzet.