𝕖𝕖𝕟 𝕧𝕖𝕣𝕣𝕖 𝕡𝕝𝕖𝕜 𝕧𝕝𝕒𝕜𝕓𝕚𝕛

‘Een verre plek vlakbij’, wat een mooi jeugdboek.

 

Ik koos het boek in de eerste plaatst voor de leuke cover. Ik weet het, deze fout is cliché, maar toch sprak het boek mij op deze manier aan. Bij deze mijn complimenten aan de ontwerper van de cover, ik vind het er bijzonder leuk uitzien. Gelukkig voor mij was niet enkel de cover geslaagd, maar ook de binnenkant.

“Op de terugweg van vakantie, raken de broers Dylan en Griff samen met hun ouders betrokken bij een vreselijk auto-ongeluk. Van de ene op de andere dag zijn de jongens wees, en staan ze er helemaal alleen voor.” (Long, 2018)

Zo begint het verhaal. Je leert Dylan, Griff en hun ouders kennen terwijl ze op de terugweg zijn van vakantie. Zoals je al op de achterflap kan lezen worden ze wees. Vanaf dag één na het ongeluk volg je de broers in het verliesproces dat ze doormaken. Griff klapt meteen dicht en wil niets te maken hebben met al het sentimentele gedoe. Dit baart zijn oudere broer Dylan natuurlijk zorgen. Kosten wat het kost wil hij zorg dragen voor zijn broer en verliest hem geen enkel moment uit het oog. Ondanks het feit dat Dylan voornamelijk een steunfiguur wilt zijn voor zijn broer, moet hij ook aan zichzelf denken en aan zijn verlies. Hij doet dit op een bijzondere manier. Wanneer het hem even niet gaat, drijft hij weg naar een verre plek vlakbij. Dylan denkt vaak terug aan de gelukkige momenten die hij met zijn gezin beleefden. Het zijn net deze herinneringen die hem erdoor trekken. Het plot van het verhaal wil ik jullie graag besparen. Maar ik raad het boek zeker aan.

 

Ik had eerlijk gezegd geen speciale verwachtingen over dit boek. Zoals ik al eerder zei, liet ik me leiden door de cover. Tijdens het lezen vroeg ik mij wel telkens af wanneer er iets spannends of spectaculairs zou gebeuren, maar dat gebeurde niet. Domme ik, ik liet me weer vangen door een misvatting die ik had over jeugdboeken. Het boekt bouwt zich langzaam op en hoe dieper je in het verhaal komt, hoe duidelijker het plot wordt. Tijdens het lezen wordt je van de ene plek naar de andere gekatapulteerd maar dit stoort niet. Zo ga je van New York naar Wales enzovoort. Je wordt telkens meegenomen in de flashbacks van het hoofdpersonage, Dylan. 

Uiteindelijk gaat dit boek niet over een avontuur of mysterie, maar over het rouwproces van de twee broers. Het boek leert je dat iedereen zijn verlies op zijn eigen tempo en tijd verwerkt. Zoals het boek het meermaals zelf aanhaalt “ alles gaat met tijd voorbij”.

 

Het boek is eenvoudig geschreven waardoor het zeer vlot leest. De nevenpersonages in het boek zijn eerder oppervlakkig. Ze kan ze bijna allemaal omschrijven als zorgzaam en lief. Dit zal ook wel te maken hebben met de context waarin het boek zich afspeelt, maar toch vond ik dit wel een minpuntje. Ze mochten wat meer uitgesproken karaktertrekken hebben.  Verder komt het boek zeer realistisch over doordat er gebruik wordt gemaakt van bekende personen en plaatsen zoals Beyonce, de Beach Boys, New York, Barcelona, Wales, etc. Ik vind dit wel een meerwaarde omdat het net dat tikkeltje persoonlijke touch eraan geeft.

In het boek wordt er meermaals verwezen naar ‘The Nearest Faraway Place’ van – The Beach Boys. Toen ik het boek uit had besloot ik om het nummer even te beluisteren. En het boek had gelijk, het is inderdaad een mooi nummer dat perfect past bij de aftiteling van een film (of in dit geval van het boek).

 

Kortom, ik raad het boek zeker aan. Ik zou het niet aan al mijn leerlingen aanraden. Ik denk dat dit eerder een boek is dat je moet lezen op het juiste moment, op de juiste plaats. Om eerlijk te zijn, zit ik momenteel zelf in een rouwproces en hoewel ik het niet had verwacht, heb ik zelf een traan gelaten toen het boek uit was. Niet zozeer om het einde, maar gewoon, om het verhaal zelf.

 

Long, H. (2018). Een verre plek vlakbij. Amsterdam: Harper Collins.